15 Million Merits

За привлечноста кон вакви филмови, неминовно е да сте израснати со стар трек, the outer limits, twilight zone и слични филмски серијали кои ги поврзува футуризмот, паранормалното, парадоксот во нашиот ум и сето тоа вклопено во еден драмски концепт составен од начинот на кој сите живееме и пречките на кои сите наидуваме за да ги победиме и со тоа да станеме посилни за следните. Научната фантастика која има толку суптилна имагинација пред која можеш да останеш рамнодушен само ако твојот ум нема сè уште идеја како да развие перцепција за толку моќна имагинација.

Black Mirror е една таква серија од поновите во стилот на Fringe, со таа разлика што е антологиска т.е. секоја епизода си има различни глумци и различна приказна, всушност претставува краток игран филм. Black Mirror има само три епизоди и е пуштена во продажба пред два дена т.е. на 27 февруари, 2012-та. Креаторот е Чарли Букер.

Вчера по некоја случајност чепкајќи по сериите поврзани со the outer limits налетав на овој серијал од три кратки филмови од кои „15 Million Merits“ ми остави посебно чувство. Иако на моменти досаден, посебно во почетокот, сепак понатаму се развива во една многу позната драма на човештвото и остава една слика на позитивност од разочарувањата. Но оваа приказна е сместена во далечна иднина каде што технологијата и виртуелноста духодно го уништуваат човекот и тоа Букер го става како основа на овој филм. Еве како Букер ја опишува серијата:

Charlie Brooker explained the series' title to The Guardian, noting: "If technology is a drug – and it does feel like a drug – then what, precisely, are the side-effects? This area – between delight and discomfort – is where Black Mirror, my new drama series, is set. The "black mirror" of the title is the one you'll find on every wall, on every desk, in the palm of every hand: the cold, shiny screen of a TV, a monitor, a smartphone."

Неговата силна одбивност кон технологијата која јасно ја потцртува, во суштина ја делат многу научно фантастични писатели и режисери од минатото, но таквите „црни“ предвидувања никогаш не се исполнија и затоа воопшто не ми се допаѓа било каков скептицизам кон технологијата оти таа е основа на футуризмот. Но од друга страна не може да се занемари фактот дека технологијата нè прави поиндивидуални а со тоа и поотуѓени еден од друг. Можеби затоа што научивме (посебно од интернетот) дека постојат милиони различни одговори и дека сите тие се точни но само ако поединечно ги погледнеш од нивниот агол. Не постои само едно вистинско нешто, постои само различен агол на гледишта. На времето пред некоја година слично зацрнет поглед кон иднината имаше филмот Идиократија, кој и те како имаше добра и реална поента ако се пресмета дефицитот во духовниот напредок низ годините кај американците. Можеби Чарли Букер е во право дека технологијата има одредени негативни ефекти (side-effects) но јас верувам дека има е многу повеќе корисна за нашиот развој и дека кога се работи за еволуцијата, се исплати цената на ваквите сајд ефекти.

15 Million Merits е филм од еден час, една минута и 53 секунди. Главните глумци во приказната се Даниел Калаја и Џесика Браун (на сликата погоре), заглавени се во идната во која плаќањето се врши во мерни единици за должина бидејќи за техничкото оддржување на истемот во кој живеат се спроведува со човечка сила во вртење на педали наелектронски велосипеди. Секојдневната заработка на луѓето е само цифра на извозени километри со која купуваат храна и друго што им треба. Интересна замисла, слична на In Time филмот каде што времето беше платежна фредност. Драмскиот аспект е морничав како и во сите три епизоди од Black Mirror, но се сведува на една импресивна страст за гледачот, можеби на сличен начин како што ги доживуваме филмовите на Милчо Манчески. Драмата во 15 Million Merits е е љубовна повреда од неизбежен карактер, но токму тоа ќе го мотивира Даниел Калаја на животен ризик од кој ќе добие успех, неговото самоубиствено оружје ќе биде скапоцена алатка која ќе му го донесе животниот успех.

Целата епизода пред некој час ја аплаудирав на vimeo, па кој сака може да ја погледне директно од видеово подолу:

Read More

I'm here (shоrt film) 2010 година

„I'm here“ е краток филм во жанрот романса со научно фантастика или во овој случај со научно фантастична база. Трае 30 минути (подолу е презентирана целата верзија за слободно гледање од овде) и ни отсликува еден алтерантивен свет каде што роботите би живееле меѓу луѓето, со еднакви (или приближно еднакви) права. Тие имаат еднакво чувство за љубовта како и ние, а нивниот различен начин за справување со неа и за тоа колку повеќе делови од себе (за разлика од нас) можат да подарат во љубовта, ни е прикажано во инзворедниот краток филм на Spike Jonze - „I'm here“. Филмот е креиран оваа година (2010-та), и во ОВА [линк] видео се прикажани деталите и движењето на проектот.

Можеби по мала размисла во постфимското чувство на крајот од филмот, ќе се наметне прашањето: да можевме во љубовта да подариме повеќе делови од нас, тоа сигурно ќе го сторевме, но како ќе се живее отпосле кога љубовта ќе ја снема, а ние сме се дале себе си во нејзина чест?

Пријатно уживање во филмот!

П.С. Full screen е задолжителна препорака доколку се одлучите да го гледате од овде.

Read More

Сè е ремикс / everything is a remix

Постои еден термин кој се вика Remix culture и опишува едно општество кое дозволува и поттикнува derivative works односно слободна надградба на туѓи идеи. Derivative works е всушност креација која е базирана на нечија друга креација или во суштина тоа е ремикс на некоја друга креација, која може да биде било чија.

Дали е ова позитивна или негативна појава, дали ова влијае директно врз нашата еволуција и на кој начин - се објаснува во еден серијален документарец наречен Everything is a remix или Сè е ремикс. Авторот на овој проект се вика Kirby Ferguson кој е писател, режисер и едитор, а во моментов работи на нов проект наречен This is Not a Conspiracy Theory.

Во една статија наменета за последната епизода од серијалот, проектот е опишан вака:

"Everything is a Remix" explores the idea that no idea is original. Ferguson argues that essentially all forms of creativity are just a remix of the last, giving the sweeping example of Led Zeppelin who notoriously borrowed from blues greats like Howlin' Wolf. The fourth installment in the series, "System Failure," explores what Ferguson calls "Social Evolution" through a menagerie of borrowed footage, animations, text and a voiceover. [....]

Овој документарен проект преку презентирање на големата слика изнесувајќи реални фрагменти од историјата на човештвото, всушност докажува дека основата на нашата креативна, инвентивна и еволуцијата на создавање, е токму ремиксот на идеи т.е. надоградување на идеите. Ја докажува и апсурдноста на интелектуалната сопственост докажувајќи дека за развојот на општеството воопшто не се заслужни само неколку луѓе, туку сите ние, заедно. Тоа го докажува со одговор на љубопитното прашање кое сите понекогаш си го поставуваме: „дали ако никогаш не се родеа луѓето кои ги измислија интернетот, струјата, филмот, музиката, книгите, автомобилите; денешницата ќе беше многу поинаква?“ Одговорот што го дава Фергусон е дека е сосема логично денешницата да е премногу слична со оваа, давајќи неколку примери на дуплирани иновации кои низ историјата се случувале во исто време од различни луѓе. Тоа докажува дека секој од нас има способност да го креира секоја досега постоечка иновација уште пред таа да биде создадена од некој друг. Битно е само да му се дозволи пристап до основата за да може да гради врз неа т.е. да се овозможи derivative work. Значи со ова паѓаат во вода сите претпоставки во стилот: ако не постоеше Тесла човекот никогаш немаше да има струја, или Џобс за компјутерите, Едисон за светилките и тн.

Поради ова сознание можеме кристално јасно да сфатиме дека секој од нас е потенцијална човечка инвидидуа со енергија и креативна моќ да го создаде сето она на кое се восхитува во моментов. Величењето на одредена група луѓе кои во моментот се славни поради тоа што ја реализирале таа моќ; ни донесува само потценување на нас и целото останато човештво. Не постои никаква поента во величење на „вистинските“ нешта бидејќи сите ние сме вистински, едиснтвено некој имал повеќе среќа од некој друг за да профитира од својата идеја. Постојат уште милион идеи за корисни иновации кои своето реализирање го чекаат со векови, а им е ускратено од оние кои се „премнгу големи за да паднат (too big to fail)“. Иронијата е што нашето потценување е виновно за нивната големина, сите ние сме виновни со самото тоа што им даваме премногу значење.

Но бидејќи светот почнува полека да го сфаќа сето ова, во иднина би требало да се зголеми бројот на креативните дела и идеи, а да се намали значењето на нивните создатели. Тоа е социјалната еволуција која според Фергусоновиот докуметнарец (поточно неговата четврта епизода) е производ на увидување на погрешноста на нашиот досегашен систем.

Уште еден интересен дел со проблемот за слободното копирање идеи заради нивна надградба е со креатив комонс копирајт лиценцата, која од луѓето е погрешно перцепирана поради самиот човечки нагон на агресивност кога ќе дознае дека неговата креација е копирана, додека пак ако тој копира туѓа креација, тогаш тоа му изгледа во ред. Проблемот е што нагонот на агресивност никогаш не престанува да се појавува ако некој ја копира нашата идеја, поради тоа што овој нагон е далеку поголем од човечкиот разум. Поради оваа појава ставовите за интелектуална сопственост се поделени. Ова е силно илустрирано во третиот дел од докуемнтарецот everything is a remix во делот со исечоци од изјави на Стив Џобс кога според него е во ред да ги користи туѓите идеи во изградба на првиот компјутер, но му создава агресија кога андроид софтверот е во добар дел препишан од принципот на IOS софтверот кој го користи ејпл за ајпад, ајфон и тн.

Патем, крејтив комонс лиценцата е наменета за докажување на делото дека е твое, а не за забранување да некој друг го копира истото ако сака да го догради или едитира. Но сепак се користи и за забрана, иако речиси нема никаков ефект денес, поради тоа што никој не ги цени едитираните нешта кои во најголем дел се базираат на оригиналот и имаат само профитабилна наменa, па поради тоа таквите појави речиси и ги нема, не е потребна забрана.

Во продолжение може да се видат сите четири делови од овој документарен краток серијал во кој подетално се разгледува идејата за интелектуална сопственост и до каде е таа потребна, а од каде претставува еволуциона кочница, апсурд и сосема бескорисна и непрактична појава.

Everything is a Remix Part 1 from Kirby Ferguson on Vimeo.


Everything is a Remix Part 2 from Kirby Ferguson on Vimeo.


Everything is a Remix Part 3 from Kirby Ferguson on Vimeo.


Everything is a Remix Part 4 from Kirby Ferguson on Vimeo.

Патем, и уште еден корисен документарен филм кој ги разгледува корпорациските манипулации со оправдување на некои копирања, а казнување на други. Филмот се вика „good copy, bad copy“:

Read More

STAR TREK фанатизам (Trekkies documentary)

.

"I'm sorry, Commander,
but I've learned we can't afford to die here, not even once"

-- Dr. Bashir (Battlelines - епизода од Star Trek: Deep Space Ninе)

.

Поради огромната феноменалност на Стар Трек сериите која досега не е забележан кај никоја серија иако имаме на ум дека постојат исто доста познати серии како Стар Ворс и уште некои, сепак фанатизмот што е креиран од Стар Трек е преголем за да се спореди со било што излезено од филмската индустрија. Веќе знаеме дека Стар Трекот во оригинална смисла на зборот создаде не еден туку голем број на нови светови па дури и нови јазици (како клингонскиот), но ако го погледнете документарецот Трекис ќе се изненадите колку е всушност огромен светот на Стар Трек фановите, впрочем е неспоредлив со никоја друга група фанови! Документарецот е во режија на Роџер Нигард (Roger Nygard) во 1997, и раскажува за Стар Трек конвенциите и разговор со фановите. Denise Crosby е водителката која ги интервјуира фановите и Стар Трек глумците, она што таа ќе го колектира, забележи и обработи во филмот околу стар трек фанатизмот е зачудувачки импресивно.

Филмов е посветен на DeForest Kelley кој беше во улога на доктор во оригиналната Стар Трек серија во шеесетите и кој е починат во јуни ‘99-та година. Kelley во документарецот ќе сподели неколку негови искуства од конвенциите, тој се сеќава на првата конвенција во ‘72 –рата година кога фановите се договориле да соберат пари да платат доста скап хотел и да ги викнат глумците за да споделат импресии и искуства околу феноменот Стар Трек. На тој настан се собрале близу 400 луѓе кои буквално го блокирале хотелот и лифтовите, тоа било навистина огромен фанатизам кој ги импресионирал дури и глумците, тие велат се чуствувале како Бителси. Kelley раскажува и дека добил Џоинт во кутивче пратено по пошта од девојка која му била голем фан, таа и му пишала дека тој навистна многу пати ја запалил (еротично), па џоинтот му го праќа како благдарност за тоа.

Има една интересно бизарна случка кога на една конвенција после настапот на Кју глумецот, бидејќи тогаш бил доста болен, водата од чашата од која пиел веднаш ја купил некој фан за 60 долари и ја испил. Рекол: „ I got the Q virus!“ .

Бранон Брага (Brannon Braga), копродуцентот на Стар Трек сериите Војаџер, Дип Спејс и Ентерпрајз раскажува за еден фан кој на адресата на Стар Трек праќал писма, разгледници и пакети со списанија и приказни околу него и тоа секој ден цели 10 години! Еден доктор, исто така фан, од својот фанатизам својата болница ја направил во вистинска стар трек вселенска станица, медицинските сестри што работат таму, имаат специјална Стар Трек униформа од кои една не ја сакала униформата и плачела со недели околу тоа, но тој ѝ рекол дека мора или нема да работи тука, па на крај прифатила!

Една интересна приказна раскажува и James Doohan (починат во 2005-та) во стар трекот познат како Скоти кој во оригиналната серија од шеесетите беше во улога на инженер кој се грижи за техничкиот дел на бродот. Имено, добил писмо од некоја разочарана девојка која рекла дека сака да се самоубие и дека тој ѝ единственото нешто што го сакала во животот. Тој веднаш ѝ одговорил и рекол дека сака да ја запознае на конвенција за две недели. Се запознале и зборувале околу тоа, така на секои две недели во секоја стар трек конвенција по светот тие двајца се среќавале и тој ѝ зборувал позитивни нешта за животот, така после 2-3 години, таа одеднаш на снемало и после 8 години му пишала писмо дека му е премногу благодарна бидејќи токму на овој ден таа дипломирала електронска инженерија. Тој вели дека секогаш кога раскажува за ова, му насолзуваат очите и мисли дека тоа е најдоброто нешто што го направил во животот.

You have to be smart to connect science with the imagination!

Со овие зборови капентанот на Војаџер - Џенвејн, ја опишува научната фантастика како жанр. Таа е прв капетан од женскиот пол и секогаш е полна со вистински авторитет. Со улогата во филмот создава слика на еднаквост меѓу мажите и жените. Раскажува дека често била поканувана од фановите да ги омажува/оженува на свадбена церемонија..

Стар Трек креацијата е веќе половина век традиција на фановите, не знам колку точно конвенции се одржани, но имајќи во предвод дека на секои две недели по светот се одржува по една, тогаш бројот е огромен. Таму фановите се дружат меѓу себе и со глумците разменувајќи искуства од случки околу тоа. Стар Трек во овие педесет години од своето постоење, беше потик и охрабруваше многу фанови да почнат кариера во НАСА или да ја засакаат вселената на посебен начин, како и да научат многу нешта околу неа. Стар Трекот е дефинитивно најневеројатно нешто воопшто излезено од филмската индустрија.

.

== Трекис 2 ==

.

Во 2003 –та се лансира документарецот Трекис 2, каде за разлика од првиот кој беше само за Америка, овде е опфатен целиот свет, фанови и нивниот начин на живот во повеќе европски земји, Австралија и Јужна Америка. Овде се појавуваат и Стар Трек бендови каде песните им се инспирирани од сериите. Нема некои посебно импресионирачки приказни во Трекис 2, можеби луѓето во дваесет и првиов век се помалку креативни во фанатизмот.. Се спомнува и дека Џин Роденбери за времето кое го потрошил креирајќи стар трек, можел да создаде вистински транспортер на молекули, иако постои и сега, но на многу мала маса. Транспортерот, мобилните телефони, бук ридерите и уште многу форми на технологија, воопшто не постоеле пред да бидат популарни Стар Трек сериите. Идеите за денешнава технологија во најголем дел се земени од таму.

Вториот документарец се базира главно на тематиката дали фанатизмот се пречекорува, дали е тоа веќе ненормално и им штети во нормалниот живот на фановите, дали тие всушност имаат нормален живот или персоналитетот им е изгубен во самиот фанатизам. На тоа има повеќе одговори кои се различни меѓу себе. Можеби тоа зависи од индивидуалноста, можеби навистина е лошо да се изгубиш во фанатизмот трошејќи огромно време само за да уредиш куќа во стил на стар трек брод, или да свириш во стар трек бенд, да колектираш прескапи колекции од Стар Трек предмети.. Но од друга страна има случаи каде фанатизмот многу им помогнал во градењето на животот, некои интервјуирани фанови во предходниот документарец од ‘97 –ма, сега станале графички дизајнери во НАСА, и многу други примери на луѓе кои ја засакале астрономијата благодарение на Стар Трек.

Мислам дека уметност во животот, е да знаеш да се излажеш себе си за големината на нештата! Колку повеќе уживаш правејќи го тоа, толку подобро за тебе бидејќи тоа се едначи со импресија. Животот ти е исполнет, знаеш зошто живееш!

Live long and prosper \\//

__________________________________________

Rod Stewart - Faith Of The Heart >

Read More

Проектот "6 billion Others"

Проектот "6 billion Others" (или шест милијарди други) го започнал Yann Arthus-Bertrand, со Sybille d’Orgeval и Baptiste Rouget-Luchaire. Тоа е всушност интервју од најголем можен карактер, во него се опфатени 5000 интервјуа на луѓе од 75 различни земји, а ги воделе 6 режисери кои патувале низ светот во потрага по „другите“ поради што и проектот го нарекле 6 милијарда други. Oд Бразилски риболовец до Кинески продавач, од Германски перформер до Авганистански фармер, сите одговориле на истите поставени прашања: за нивните сонови, за нивните стравови, за желбите,„што научиле од своите родители“,„што сакаат да остават на своите деца“, „преку какви проблеми биле соочени во својот живот“, „што значи поимот Љубов за нив“ и уште четириесетина прашања сѐ  со цел да се дознае што нѐ дели, а што нѐ соединва сите нас - 6 милијарди луѓе на планетава.

Јан Бертанд за проектов добил идеја кога заглавил во Африканската држава Мали, поради проблеми со хеликоптерот. Тогаш Јан целиот ден го поминал зборувајќи со еден од локалните луѓе. Домородецот му зборувал за своите соништа, желби и стравови во животот, неговата животна цел му бла да си ги израни своите деца. Јан вели: „тогаш се најдов себе си вметнат во најсуштинските мисли. Тој ме погледна право во очите, без да се жали или бара нешто до мене, дури немаше никаква експресија на незадоволство од својот живот. Потоа сонував да ги разберам тие зборови, да го разберам тоа чувство што нѐ поврзува нас бидејќи од таму планетава изгледа како збир на неверојатни и фасцинатни животи на кои им треба споделување.“ Јан има шеесет години, неговиот поглед кон минатото носи премногу информации, премногу слики и фасцинантни стории, но денес, вели тој, кога имаме толку многу технолошки опции како интернетот и можеме да ги споделиме сите наши различности, информацјата никогаш не била толку раширена и толку поверодостојна од порано, но сепак ни фали нешто – ни фали нејзиното разбирање.

Целта на проектот:

Проектот е лансиран во Фебруари во 2003 година, а е роден од една мала желба да се направи контакт со „другите“ луѓе. За да живееме заедно првото што е потребно е да се разбереме меѓусебно, да се осемлиме да го направиме првиот чекор; да прашуваме прашања, да слушаме, да биднеме дел од нечија животна приказна. Целта на проектов е да се соберат тие различни портрети на луѓе и да се нагласат нивните разлики со цел подобро да се разбереме меѓусебно. Зголемување свесноста за потенцираните разлики на „другите“ ќе влијае врз разбирањето дека сите начини на живот се правилни и ќе ја поттикне одлуката да живееме на свој начин!

Начинот на снимање:

• Употребени се 40 и нешто прањаша, а за почетокот се изберени оние нѐ обединуваат: семејството, љубов, среќа; но и оние кои нѐ разделуваат на различни ставови: војна, примарните цели во животот и религиските или други верувања.
• Следното е заеднички начин на снимањето: сите лица се снимени со идентични манири – предно вертикално снимање.
• Заедничкото приоѓање: за секој лик е избрана позадна која ја отсликува неговата животна околина и истиот светлосен ефект како и звукот. Поставена е доверба меѓу репортерот и личноста која е интервјуирана за да таа зборува на лесен, доверлив и природен начин.
• Како што еден режисерот Алберт Јакуард умее да рече: „Јас сум линковите кои ме брануваат во заедништво со другите“, така псоледниот дел од снимањето е составување на сите делови т.е. едиторскиот процес за линкирање или поврзување на содржината.

„Шести милијарди други“ не е геополитичко ниту социјално проучување, туку перспектива на човешството, колекција од човечки приказни. Приказни за стравовите, за задоволствата и соновите; кои ја создаваат нашата заедничка приказна. Собирајќи сведоштва за различноста на човечкиот вид, таткото на проектот се обидува да докаже дека различностите потекнуваат од самата потреба за преживување на светот поради самите различни услови во различните негови делови. Колку повеќе нѝ се изедначуваат условите – толку повеќе се зголемува разбирањето меѓу нас. Патем, за комплетирање на овој проект биле потрошени точно шест години, многу енергија, труд и најважното – меѓусебно разбирање.

________________________________________________
Неколку делови од снимањето:

Read More

Добриот филм

"How about I believe in the unlucky ones? Hmm?"
~ October sky (филм)

Нештата кои целосно го заслужуваат епитетот „добри“, потребно е во себе да ја поседуваат целата содржина на поимот „Добар“. Секако во него има повеќе начини на приоѓање, но само еден е директниот а тоа е самата суштина и едноставност на поимот. Добрите нешта ја имаат својата добрина внатре во својата потсвест, па неретко се поврзуваат со поимот душа и опишуваат некоја појава која е мила и пријатна, токму поради својата мирољубивост и несебичност.

Поттикот да ги погледанм нештата кои го носат овој епитет ми го даде филмот кој го изгледав пред неколку минути – October sky. Им давав некое посебно значење на филмовите, многу слично како на поезијата и расказите, па за да можам да се присеќам на нив кога составувам некоја теорија во сопствените ставови и идеи – ги колектирам сите изгледани филмови на профилот за рангирање филмови на criticker.com. Денес после филмот October sky и дискусија со еден другар за тоа што треба да содржи еден Добар филм, дојдов до една мисла дека можеби и знам зошто драмата ми е омилен жанр, зошто филмовите од овој век се разликуваат (по лошо) од оние од минатото и зошто бе да ја знам причината отсекогаш ги сакав филмовите од крајот на деведесетите.

Новиот начин на живот кој нѐ оделува од предходниот век, ни наредува да ја откорнеме од себе онаа фикција која ја викаме душа и да си ја продадеме. На тој начин добиваме огромен авторитет кој ќе ни донесе материјални придобивки и ни е очајно потребно бидејќи факт е дека светот оклу нас гладува, а тоа е последното нешто што би си го посакале на себе. Постојат и луѓе кои ја имаат сета добрина во себе најчесто се чистачи, ѓубраџии и уште нешто слично, тие се тоа не затоа што не сакаат да си ја продадат душата, туку затоа што не се свесни дека можат. Тоа ги прави поглупави од другите. Но тоа е нивен проблем, мојот е дилемата како да ја спојам добрината со материјализмот или можеби навистина нејзиното продавање е всушност неизбежна еволуција?

Како и да е, кога сакам ДОБАР филм, ги барам најубавите драми кои се направени според вистинска случка или според роман напишан по вистинска животна приказна (клик за листа). Направив анализа на таквите филмови и видов дека сите се направени од деведесетите до самиот почеток на новиот век (клик за листа). Мислам дека поголемата половина од светот сака да се приспособи кон ослободување од својата суштина, добрина и душа, како за возврат би добиле поголем статус во општеството, а тоа значи и подобар живот; па тогаш зошто им се потребни филмови кои ја гајат и будат добрината во нив? – Тоа е токму мојата теорија зошто  во последниве години повеќе се цени техничкиот ефект во филмовите отколку нивната приказна. Добриот филм денес е ректост, но сепак го има. Од новите доста ме имаат импресионирано Never Let Me Go (2010) и One Day (2011). Но како што спомнав погре за мнозинството, ми се случува и мене да сакам некогаш да погледнам нешто за забава, на пример во друштво не иде драма, туку секогаш комедија или акција. Тоа воопшто не се лоши филмови, но добрината и сето она што во себе го содржи тој поим, како епитет ја заслужуваат само драмите инспирирани од животна приказна и, ни еден друг филм.

Поврзани записи:
««Asparagous»»
««I’m here (shоrt film) 2010 год. »»

Read More